Απ' του πελάγου την αχλή σε ξαγναντεύω πάλι,
νησί μου θαλασσόδαρτο , θεοπελεκημένο,
να ξεπροβαίνεις σαν θεριό ψηλόκορμο, μεγάλο
και με τ' αστέρια ν' αρχινάς τα κρυφομιλητά σου.
Νησί, που ντύνει σε η ελιά και σε μεθά τ' αμπέλι
κι' αντιλαλούν στα βράχια σου τραγούδια και κουδούνια
κι' είναι στην πέτρα σου γραφτό του Διγενή το διάβα
κι' η λεβεντιά το χώμα σου πατεί και σειέται ο κόσμος,
προσκυνητής ξανάρχομαι να δω την ομορφιά σου
να συνεπάρει μου το νου τη γη σου ως θα πατήσω.
Να ξαναπιώ το νάμα σου, στη βρύση που ακουμπούσα
τον παιδικό μου στοχασμό και της καρδιάς τον χτύπο,
να ονειρευτώ, να θυμηθώ, να ξανατραγουδήσω.
Κατίνα Παϊζη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου